Over het algemeen wordt er aangenomen dat, als je over een gemiddelde intelligentie beschikt en je op sociaal en maatschappelijk gebied lekker meedraait, je dan minder te manipuleren en voor te liegen zou zijn. Dat is dus niet zo blijkt in de praktijk. Onderzoeken blijven maar stellen dat als je een hoger IQ hebt (op 6 jarige leeftijd!) dat je op je 17e (!) minder last zou hebben van ptss (per procentpunt minder IQ 50% meer kans) na een traumatische gebeurtenis. Dat ratten traumatische gebeurtenissen zijn moge duidelijk zijn en hoe langer de rat in je leven, des te groter de destructie kan zijn, soms kun je er ptss van krijgen.
Onderzoek: Breslau, N., Chen, Q., Luo, Z. (2013). The role of intelligence in posttraumatic stress disorder: Does it vary by trauma severity? PLoS ONE8(6): e65391. doi:10.1371/journal.pone.0065391
Wat als die ratten nu tevoorschijn komen als je een stukje ouder bent… bijvoorbeeld als je je wil settelen of althans hoopt daarvoor de juiste persoon te zijn tegengekomen. Of als je je wil losmaken van een ratouder.
Juist diegenen die weten dat ze niet gek of dom zijn, lijken zich maar af te vragen: waarom is mij dit overkomen? Hoe is dit mogelijk en waarom heb ik het niet gezien?
Nou, je hebt al heel wat keren het idee gehad dat er iets niet klopte alleen paste je dat niet, om het maar even botweg te zeggen. Je bedacht er een rationele reden voor waarom een opmerking of bepaald gedrag van de rat je stak en daarmee hoopte je dat het niet meer zou gebeuren en als het weer gebeurde verzon je wéér iets, waardoor het jou passende plaatje niet in duigen zou vallen. Totdat je je breekpunt bereikt hebt en je tolerantie geen pas meer kan houden met het immorele, onethische en asociale gedrag van de rat.
Kortom, je hebt signalen genegeerd, wellicht zelfs waarschuwingen uit je omgeving als je toch je twijfels deelde en dacht dat het wel te fixen was. Niet dus, het werd alleen maar erger tot je het punt bereikt hebt waarop je niet verder kunt.
Volgens mijn onprofessionele dwarse mening ga je veel langer door met een rat als je er een rationele mouw aan kunt passen, als je tolerant bent, control-freak, je te weinig tijd hebt je grenzen te bewaken, de consequenties van opbreken goed kunt overzien en geen uitweg weet waarvan de consequenties minder erg zijn dan maar vol te blijven houden; zeker als er kinderen zijn.
Alle pogingen, hoe netjes, keurig, en volgens de regels dan ook om het vertoeven of samenwerken met een rat minder pijnlijk te maken lopen op niets uit. Eventjes lijken de rat en zijn/haar verziekte omgeving mee te werken en binnen no-time gaat het weer verder volgens het aloude rattenconcept. Alles ontspoort, op de meest onverwachte momenten ook nog en altijd precies als het niet uitkomt.
Feestdagen, recept voor ellende.
Ga je om hulp vragen en leg je haarfijn uit waar je mee te maken hebt dan staat er een leger etikettenplakkers klaar en uiteindelijk wordt er gezegd: het ligt aan u of als u het zo goed weet dan kunt u het ook wel zelf oplossen of dan gaat u toch ‘gewoon’ weg bij die rat? Dergelijke opmerkingen heb je geen bal aan. Kortom, je bent weer op jezelf aangewezen en met wat pech gaat je omgeving je vervelend vinden of aan je twijfelen want zo slecht kan het toch allemaal niet zijn? Je bent een klager.
Daarom ben ik de mening toegedaan dat als je over meer redenatievermogen beschikt dan een pantoffeldier, het zeker niet of helemaal niet meevalt een eind aan een rattensituatie te maken. Hoe meer cellen hoe meer mogelijkheden en te bedenken consequenties als je de rat onderschat.
Waar het op neer lijkt te komen is: hoe succesvoller je (sociaal) maatschappelijk bent, des te meer ligt het aan jou want zoiets kan jou toch niet overkomen?
Wel dus, je bent net zulk lekker rattenvoer als willekeurig wie ongeacht status of opleiding, alleen wordt er anders naar jou gekeken want in deze maatschappij is het: wie zwak is wordt geholpen en wie sterk is wordt beteugeld – bijvoorbeeld: kun je vertellen wat er aan de hand is, dan intimideer je daarmee degene die jij om hulp vraagt of het ego van de hulpverlener speelt op: ‘wie denk je dat je bent mij te vertellen wat er aan de hand is?’
Dus je gaat zelf op onderzoek uit hoe je de situatie kunt veranderen of het hoofd kunt bieden.
De Ratgevallen boeken geven woorden aan gevoelens en situaties, bevestigen dat jij niet gek bent zodat je zelf de kortsluiting in je hoofd kunt oplossen en strategieën kunt bedenken om de rat(ten) in jouw leven onschadelijk te maken. Kortom, een hulpje om je leven terug te krijgen.
