Ik ben een rat volgens mijn exrat
Dus ik heb het al ver geschopt op de rattenladder, althans volgens de rat, en ik ben het met hem eens.
Ik ben een rat in zijn ogen omdat ik de waarheid en realiteit meer aanhang en waardeer dan zijn leugens en fantasietjes. Zijn realiteit dus.
Tja, ‘t kan verkeren en inderdaad, hij is dus altijd mijn slachtoffer, al járen.
Of is hij slachtoffer van zijn voortdurende conflicten met de realiteit?
Wel makkelijk altijd iemand anders te vinden die verantwoordelijk is voor wat hij doet.
Het zijn allemaal kleuters wat dat betreft. En ze blijven ook maar steeds in moeders rokken hangen, ook al was de moeder in dit geval 10 jaar jonger dan de kleuter.
Ze hebben je nodig. Nee, ze houden niet van je, dat halen ze doorelkaar, ze denken dat houden van en nodig hebben hetzelfde is.
En jij krijgt een beetje kortsluiting. Waarom? Het probleem zit in onze conditionering.
Als we een volwassene zien, denken we met een volwassene te maken te hebben.
Ratten zijn in veel opzichten ook behoorlijk volwassen, echter, er mist een stukje: emotionele volwassenheid.
Ze weigeren bewust de verantwoordelijkheid te nemen voor hun gevoelens, gedrag, woorden en gedachten. Bovendien zijn ze daar ook zeer creatief in.
Als ze niet zouden weten dat ze helemaal fout bezig zijn, vanwaar dan zoveel liegen?
Liegen is hét bewijs dat ze dondersgoed weten waar ze mee bezig zijn. Ze weten het verschil tussen goed en fout.
Als ze niet zoveel zouden liegen zou je ze nog zielig kunnen vinden ook.
In de zoektocht naar waar we de bel missen, maar toch gaan kwijlen, komen we langs allerlei dingen. Vaak komt autisme in ons op: door de botte gevoelloosheid en het onvermogen empathisch te zijn, of juist selectief empathisch of iets laten merken van het hebben van een ding als geweten.
Dit klopt echter niet, autisten weten zich geen raad met ónze gevoelens, dus kunnen zij ons ook nooit zo manipuleren met onze gevoelens als ratten dat doen.
Daarom weten we dat ratten prima in staat zijn emoties van anderen te lezen, heel goed zelfs.
Het verschil tussen een rat en niet-rat is dat de rat onze emoties manipuleert zodat hij of zij er voordeel mee behaalt en wel ten koste van ons.
En dat voordeel is: macht.
Zo simpel is dat.
Waarom hij of zij die macht wil, dat is weer een ander verhaal.
Het komt er gewoon op neer dat je ge- en misbruikt wordt voor de doelen van de rat zelf, de egorat, wat ze allemaal zijn.
Waarom hun behoeftebevrediging uitstellen als ze die ook nu, direct, per onmiddellijk kunnen krijgen met macht door dreigen, liegen, manipuleren, (passieve) agressie en/of bruut geweld?
Ook een kleuter neemt niet zomaar genoegen met het woordje: ‘nee’ en zal het op een krijsen zetten.
Zie daar de treffende vergelijking.
Geef de kleuter het lichaam van een volwassen man of vrouw en wacht maar eens af wat hij/zij daarmee doet als z/hij geen genoegen neemt met ‘nee’.
Berg je maar.
Iedereen begint als een egoïst (klinkt niet ‘lief’ inderdaad), onze opvoeding en ook de wil een relatie te krijgen met anderen (we zijn in principe sociale dieren en redden het niet in ons eentje) maken dat we ons aanpassen aan de anderen en dat we leren dat samenwerken ons uiteindelijk meer brengt (overlevingskans) dan tegenwerken. Als de meerderheid zich als een rat zou gedragen zou rattengedrag niet effectief meer zijn.
Dat heet: natuurlijke selectie. Er kleeft dus zeker een evolutionair voordeel* aan om een rat te zijn. Zolang z/hij zich tussen niet-ratten begeeft.
Helaas voor ons dus.
Vandaar dat de beste manier om ratten tegen te werken is: je als een rat gedragen naar ratten.
Daarom heeft mijn exrat dus: gelijk.
Hoe werk je een rat tegen? Door vast te houden aan je eigen realiteit en dan ben je volgens de rat een rat.
*) Lasko, E. N., Chester, D. S., Martelli, A. M., West, S. J., & DeWall, C. N. (2019). An investigation of the relationship between psychopathy and greater gray matter density in lateral prefrontal cortex. Personality Neuroscience, 2.
